4. Niedziela Adwentu (rok C)

Usłyszeć Słowo Boże - Refleksje liturgiczne (Mi 5,1–4a; Hbr 10,5–10; Łk 1,39–45)

Boże Narodzenie już wkrótce, nic dziwnego, że liturgia przyśpiesza coraz bardziej, aby ukazać nam jak najwięcej tajemnic Bożej miłości do każdego człowieka…

Prorok Micheasz zwraca się do maleńkiego miasteczka Betlejem, to tam właśnie ma przyjść na świat Mesjasz. Nie w Jerozolimie, nie w świątyni czy królewskim pałacu, ale na peryferiach, na przedmieściu wielkiej historii. Ten swoisty paradoks będziemy rozważać szczególnie intensywnie w uroczystość Objawienia Pańskiego. Wiemy jednak, że Betlejem trwa dalej, nie tylko to ziemskie, ale i to, które każdy z nas nosi w sobie. W nas też musi urodzić się Bóg, również w naszej duszy ma dokonać się cud Jego narodzenia. Nie stanie się to w miejscu eksponowanym, wspaniałej Jerozolimie, którą chlubimy się przed Bogiem i innymi ludźmi, ale w naszym małym Betlejem – tym aspekcie naszej osoby, który być może jest zapomniany, a w każdym razie nie przynosi nam specjalnej chwały.

Co jest konsekwencją Bożego Narodzenia? List do Hebrajczyków mówi nam, że jest nią przede wszystkim jednająca nas z Bogiem ofiara Syna. Ta ofiara to nie tylko Golgota, ale całe Jego ziemskie życie i posłuszeństwo, które przez cały czas okazywał Ojcu. Święty Augustyn uważał, że zadaniem każdej ofiary jest przywrócenie wspólnoty. To, co się stało w Mieście Dawida, to początek, pierwszy krok, do jedności całej ludzkości z Bogiem Wszechmogącym.

Przeczuwa to Elżbieta i błogosławi Maryję, mówiąc o Niej, że jest błogosławiona, ponieważ uwierzyła w to, co powiedział Jej Bóg. W jakimś sensie to słowo jest też dla nas: jeśli uwierzymy w to, co On do nas mówi, podejmiemy misję Matki Bożej, będziemy mieć udział w rozszerzaniu obecności Jezusa na naszym świecie… Adwent jest dla nas jak wezwanie: „Podejmij swoje powołanie, bądź wierny Bogu, daj pokój ludziom, którzy są wokół Ciebie!”.

Więcej na stronie: https://wypiszwymalujpodroz.pl/praktyczny-poradnik/azja/izrael/pasterka-w-betlejem/