Biografię św. Benedykta można by podzielić na trzy okresy, coraz lepiej znane: dzieciństwo i młodość, Subiaco, Monte Cassino.

Dzieciństwo i młodość

Benedykt urodził się w możnej rodzinie prowincjonalnej arystokracji, w górzystej okolicy północnego Sabineum (prowincja Nursja) około 480 r. Po zapoznaniu się z elementarnym nauczaniem wyjechał jako młodzieniec, w towarzystwie swojej opiekunki, do Rzymu, celem studiowania retoryki. Przestraszony niebezpieczeństwami, na które narażona była jego dusza w zepsutym środowisku rzymskich studentów, opuścił wkrótce Miasto wraz ze swoją opiekunką; zatrzymał się najpierw w Enfide, gdzie go miłosiernie podejmowano w gospodzie kościelnej. Cud, który zdziałał, aby pocieszyć piastunkę, został przez nią rozgłoszony. Benedykt opuścił więc ją, nie chcąc uchodzić za młodego świętego. W odległości około dziesięciu kilometrów znalazł zrujnowany pałac Nerona, w pobliżu sztucznego jeziora utworzonego przez wody rzeki Anio.

Subiaco

W tym dzikim miejscu nasz aspirant do życia monastycznego spotkał Romana, doświadczonego mnicha z sąsiedniego klasztoru. Ten wskazał mu grotę wydrążoną w skałach wznoszących się nad łożyskiem potoku; tam Nursyjczyk mógł prowadzić życie pustelnika. Po okresie próby Roman oblekł go w strój mnicha i wygolił mu tonsurę; przynosił też regularnie młodemu pustelnikowi, który prowadził życie kontemplacyjne i pokutnicze, nieco pożywienia ze swego skromnego posiłku, a od czasu do czasu udzielał nauki duchownej.

Jednak pracujący w sąsiedztwie pasterze odkryli Benedykta, który wtedy zaczął ich uczyć o sprawach Bożych, a oni w zamian troszczyli się o jego potrzeby materialne. Z wolna mnich stawał się sławny w okolicy; ulegając naleganiu mieszkańców pobliskiego klasztoru Vicovaro, zgodził się zostać ich opatem. Jednak stanowczość, z jaką żądał zachowania reguły, wywoływała szemrania i nawet usiłowano go otruć, co jednak obrócił wniwecz przez cud; natychmiast opuścił tych niegodziwych mnichów i wrócił do swej samotni. Wkrótce przestała ona być pustelnią, gdyż przybyli tam liczni postulanci, aby poddać się jego kierownictwu. Rezygnując z życia samotnego, organizował wspólnotowe życie klasztorne, lecz dla zapewnienia skupienia i modlitwy swym uczniom zgrupował ich w dwunastu małych klasztorach, z których każdy był pod zarządem opata, w trzynastym jednak zastrzegł sobie formowanie nowicjuszy i ogólne kierownictwo nad pozostałymi domami. Cuda, które opisał św. Grzegorz w żywocie świętego, świadczą o tym, jaką wagę Benedykt przywiązywał do modlitwy, pokory oraz posłuszeństwa bezzwłocznego i wielkodusznego. Nieprzyjaźń zazdrosnego sąsiada – proboszcza Florencjusza, który wywierał zły wpływ na uczniów świętego, skłoniła tego ostatniego do przeprowadzki. Uregulowawszy wszystko w Subiaco, udał się z kilkoma uczniami drogą na południe...

Przeczytaj całość  /  Fragment książki "Czy [nowicjusz] prawdziwie szuka Boga? Duchowość benedyktyńska od podstaw"

Św. Benedykt urodził się w Nursji (płn. Włochy) około 480 r. Imię Benedykt (łac. „Benedictus”) znaczy błogosławiony. O życiu i charakterze św. Benedykta dowiadujemy się najwięcej z lektury pism papieża św. Grzegorza Wielkiego oraz z samej “Reguły”. W dniu swojej śmierci święty przyjął Komunię i umarł w klasztornej kaplicy, na stojąco śpiewając psalm, podtrzymywany przez braci. Stało się to 21 marca 547 r. Przez swoją naukę św. Benedykt kształtował oblicze chrześcijańskiej Europy. Przypomniał o tym papież Paweł VI, ogłaszając Patriarchę mnichów patronem Europy podczas poświęcenia odbudowanego klasztoru na Monte Cassino w 1964 r.

Bernard Turowicz OSB (1904–1989) – benedyktyn tyniecki, śluby monastyczne złożył w 1946 r. Święcenia kapłańskie przyjął w 1949 r. Był profesorem matematyki. Opublikował kilkadziesiąt prac dotyczących równań różniczkowych, analizy funkcjonalnej, algebry, teorii sterowania i teorii automatycznej regulacji, rachunku prawdopodobieństwa, logiki matematycznej, teorii gier i analizy numerycznej.